English text below >
“Inside”
Edith was fan van de klassieke Japanse soberheid, waarbij niet alles wat men kan of heeft, tentoon spreidt. Waardevolle bezittingen zitten soms in een kast of schuif in plaats van aan de muur… Maar je weet dat je het hebt. Je geniet ervan dat je het werk kent. En als je het af en toe weer eens openlegt, dan kan je weer verwonderd raken over zijn schoonheid.
Dat is waarom Edith op een gegeven moment in haar werk delen is gaan bedekken. Toevouwen. “Ik weet wel wat er vanbinnen zit. Dat is genoeg.”
Ook de schoonheid en eigenheid van de mens hoeft niet tentoon gespreid te worden. Als het goede vanbinnen zit is dat voldoende.
Eigenheid kan ook misbegrepen worden, aangevallen. Een reden te meer om jezelf niet helemaal open te leggen, te beschermen, bedekken. Een thema dat doorheen haar werk geregeld aan bod komt.
“Inside”
Edith was a fan of classic Japanese sobriety, where not everything one can or has is on display. Valuable possessions sometimes sit in a closet or drawer rather than on the wall…. But you know you have it. You enjoy knowing the work. And if you open it up once in a while, you can be amazed again by its beauty.
That’s why, at some point in her work, Edith started covering parts. Folding. “I know what’s inside. That’s enough.”
Nor does one’s beauty and personality need to be on display. If the good is inside, that is enough.
Your personality can also be misunderstood, attacked. All the more reason not to lay yourself completely open, to protect, to cover up. A theme that regularly surfaces throughout her work.
