Edith Van Driessche

Niet de bedoeling eigenlijk…
maar wie wil stiekem
toch niet even gluren binnenin.

Een werk hing jaren lang bij mij (Marc) thuis. Na vele jaren toch eens willen wisselen met een ander werk van moeder. Het vorige werk ging terug naar haar.

Edith zei later dat ze geen andere plek meer vond waar het goed hing. Een goed werk, en toch moeilijk om er een passende plaats voor te vinden.

Dus…

Het oude werk kreeg een nieuwe plaats.
Toegevouwen en naar binnen gekeerd.
De schoonheid was gekend, maar moet ze wel uitdrukkelijk naar buiten toe gekeerd zijn ?
Zichtbaar voor iedereen? Te grabbel ?

Schoonheid tentoon spreiden houdt risico’s in.
Wie zal ze begrijpen ?
Wie zal ze respecteren ?
Wie zal ze aanvallen – mij aanvallen ?

Vanuit een nieuwe benadering begon Edith werken toe te plooien.
De schoonheid en het waardevolle veilig opgeborgen en beschermd.
Sober aan de buitenkant.
Ik weet zelf wel wat vanbinnen zit.