Leven en werk – korte introductie
Edith Van Driessche
Het werk van Edith vertrekt vanuit materie en emotie
Moeilijk te zeggen wat eerst komt, het gaat samen
De diepe innerlijke roerselen worden intens beleefd en moeten naar buiten, hoe dan ook
Werk is uitlaatklep, taal en communicatie tegelijk
Fragment uit een brief van Edith, gepubliceerd in Tex-Tielt mei 1987:
Textiel wordt nogal met laatdunkendheid bekeken, dat weten we.
Waar een kunstenaar mee bezig is, is niet voornamelijk met steen, verf of textiel, maar met de basis: de oorsprong en de waarde van het bestaan, het zoeken van het absolute centrum.
Hoe dichter je daarbij komt, hoe groter het gevoel van thuis of op je bestemming te komen, en hoe meer soortgenoten je daar tegenkomt. Want het kan niet anders dan dat al diegenen die eerlijk op zoek zijn naar authenticiteit, waarheid, het centrum – van waar ook vertrekkend – mekaar daar ook tegenkomen.
Vandaar ook dat je soms beter inzicht in je werk ervaart van lieden die op die andere vlakken bezig zijn, dan van collega’s. En dat je, dat is toch mijn ervaring, zoveel meer leert van bijvoorbeeld filosofen en muzikanten dan van je eigen vakgenoten.
Voor het doel is het dus niet belangrijk met welk medium je werkt, alleen moet je zorgen dat dit voor jezelf het best hanteerbare is. Voor mij is dat textiel.
Geboren 1932
Na de klassieke opleiding tekenen, schilderen en snit en naad, komt Edith los van de opgelegde kunstvormen en begint vrij te werken. Textiel blijkt het uitdrukkingsmiddel waarmee ze het meest uit de voeten kan.
Er ontstaat wandtextiel, dat zich steeds verder ontwikkelt tot gestileerde vormen. In de jaren ’60 krijgt het textiel een plaats in de vrije ruimte. Deze baanbrekende opstelling is in haar tijd te nieuw voor de Biënnale in Lausanne en wordt afgewezen, maar wordt door collega-kunstenaars wel opgepikt en nagevolgd.
In de jaren ’70 verdwijnt de brutere textielstructuur grotendeels uit haar werk. Fijnere stoffen en kleuren vertolken meer en meer poëtisch de emoties en verlangens. De diepe beleving van het leven komt meer in beeld. Het leven verwerken, emoties laten zien, communiceren, spreken… met of zonder leesbare woorden in het werk.
Niet alleen in wandtextiel, maar ook in kleding legt Edith een opgemerkte creativiteit aan de dag. Af en toe wordt meegewerkt aan artistieke performance projecten, theater, dans,…
Door omstandigheden gedwongen gaat Edith vanaf 1975 draagbare exclusieve kleding maken voor een iets breder publiek. In onmiskenbaar eigen stijl worden met grote passie unieke stuks in maatwerk afgeleverd.
In 1977 richt ze in haar ruime en karakteristieke woning de Textielacademie op die ze ongeveer 10 jaar alleen draaiend houdt.
Ook in deze drukke tijd blijft het maken van wandtextiel voor haar een noodzakelijke expressie van de ziel. Vele mooie werken zien het licht.
In 1992 bereikt Edith de pensioenleeftijd. Het maken van kleding stopt. De tuin, het eigen werk en de kleinkinderen hebben meer ruimte. 1997 wordt de grote woning verkocht.
Het rugbelastende maken van grote werken op de vloer gaat moeizamer. Geboeid door de vele impressies die te vinden zijn in tijdschriften, ontstaat goesting om met papier het noodzakelijke verhaal van het innerlijk verder te vertellen. Bewerkte collages van beeld, kleur en tekst krijgen plaats op paneel en in boekvorm.
Als een rode draad in haar leven en werk komen emoties naar voor rond kwetsbaarheid, onmacht, schuilen, sterkte zoeken, uitingen van verweer, zoeken naar het mooie en het waardevolle… en dat veilig stellen. In goede momenten kon met humor naar het leven worden gekeken.
Overleden 2015